مختار نامه داشت از سرگذشت مختار، یزیدیاان و کوفیان نشان می داد. یک لحظه برگشتم به زمان خودمان و حوادث و رویدادها و اوضاع احوال حال جامعه. چون به گفته حضرت علی(ع) باید از تاریخ عبرت گرفت و حضرت خودشان هم فرمودند که چنان تاریخ را مطالعه کردم که گویی یکی از آنانم و با آنها زندگی کرده ام(یا به همین مضمون). خودم رو دو طرف گذاشتم. یزیدی و امام حسینی. پیرو رهبر و امام جامعه بودن و مخالف نظام و...
توی حوادث آن زمان از قرآن و فرمایشات پیمابر بالای منبر به نفع حکومت طاغوتی گفته می شد. این طرف مسلم و میثم تمار و ... که مسائل رو تحلیل می کردند و می فهمیدند از به حق بودن حسین می گفتند. چه جوری میشد توی اون اوضاع که اصلاً حسینی رو ندیدی و ازش نمیدونی مرید و پیروش بشی؟ خداوکیلی خیلی سخت بوده. حالا تا اینجاش هم هیچ. امام رو توی کربلا کشتند و خانوادش رو به بدترین شکل ممکن به اسارت بردند و توهین و... باز هم خیلی سخت بود که موضوع چیه. چون می گفتند حسین خروج کرده بر علیه حکومت اسلامی و دارد بین مسلمین تفرقه درست میکنه. (همین که الآن داریم می گیم ما) اما باید این رو می فهمیدند که چه کسی دارد بدون قید و بند زنان و کودکان را حتی بی رحمانه شکنجه کردند. هرکس حرفی زد زندان و شکنجه و اعدام عاقبتش بود(مسلم و میثم تمار و مختار و...) آن هم نه حرفی بر علیه دین فقط انتقادی بدون پاسخ نبست به منبرهای بنی امیه. چه کسی دارد وعده و وعید ملک و فرمانداری و پست و مقام های دیگر را می دهد.
یه کهریزکی وجود داشت که هیچ کس ازش خبر نداشت(حتی رئیس پلیش تهران چند شب بعد از خبر رسانه ها گفت نامه ای از دفتر رهبری آمد و با تعجب این مورد را به ما ابلاغ کردند و ما سریعا موضوع را پیگیری کردیم). سید علی ما دستور داد زندان را ببندند و گروهی را برای پیگیری موضوغ مأمور می کند و بعد هم چند قاضی و افسر تنبیه می شوند و اشتباهشان نه تنها تمجید نمی شود که پیگیری میشود چرا انجام شده و اگر اشتباه بوده تنبیه شوند.
و بسیار تفاوت ها که مرا به راهی که دارم ادامه می دهم مطمئن تر می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر